Llun o’r albwm

Wedi cael ein gwala o etholiadau yr ochr yma i’r Iwerydd eleni, cawn   hoelio’n sylw dros y ddeufis nesaf ar yr Etholiad Arlywyddol yr ochr draw.  Nid ei bod yn fwriad gennyf i roi sylw wythnosol i’r syrcas honno chwaith.  Ond wedi gweld y llun uchod y dydd o’r blaen, fedrwn i ddim peidio â gwenu a dweud rhywbeth amdano.

Ond dydi o’n llun da?  Mae’n hen lun, cofiwch.  Fe’i tynnwyd ddechrau 2005 ddiwrnod priodas Donald a Melania Trump.  Dyna nhw’r pâr priod y naill ochr a’r llall i Hillary a Bill Clinton.  Mae’r priodfab yn cyflwyno’r ddau i’w wraig newydd, a’r Clintons hwythau’n edrych yn llawn edmygedd arno yntau.  Ac yn naturiol ddigon ar ddydd priodas mae pawb yn gwenu – a phawb yn ffrindiau.

Yng nghanol holl gecru’r ymgyrchu etholiadol, mae’r llun hwn yn hynod o ddiddorol.  Be wnewch chi o’r ffordd y mae Mr Trump a Mrs Clinton yn lladd ar ei gilydd o’u gweld mor gysurus yng nghwmni ei gilydd yn y llun?  Ai un ddrama fawr yw’r holl eiriau cas a glywsom eleni?  Ydi’r ddau brif actor yn ffrindiau mynwesol wedi’r cyfan?  Mae rhai wedi awgrymu hyd yn oed mai cynllwyn digywilydd fu ymgyrch drwsgl Trump er mwyn sicrhau y bydd y Clintons yn dychwelyd i’r Tŷ Gwyn.

Tipyn o embaras fu’r llun i garfan Hillary Clinton. Ceisiodd Bill Clinton gyfiawnhau’r llun trwy ddweud mai digwydd bod yn y cyffiniau oedd Hillary ac yntau adeg y briodas ac nad oedden nhw’n nabod Mr Trump yn dda o gwbl!  Nid felly y mae Trump yn ei gweld hi.  Mae o’n honni iddo wahodd Hillary i’r briodas ac nad oedd modd iddi hi wrthod dod am ei fod o’n     cyfrannu’n hael at ei gwaith elusennol!

Ond wrth gwrs, mi allai’r llun fod yn debyg i’r lluniau hynny sy’n llechu yn albwm priodas llawer o bobl: lluniau o bobl y collwyd cysylltiad â nhw ers dydd y briodas  Yn aml, amgylchiadau sy’n gyfrifol, wrth i hen ffrindiau fynd i wahanol gyfeiriadau.  Ond ambell dro, collir y cysylltiad oherwydd rhyw ffrae neu ddadl a fu’n ddigon i chwalu perthynas a chyfeillgarwch.  Mae  wynebau cyfarwydd lluniau’r albwm wedi mynd yn wynebau dieithr, a gwên a chwerthin iach hen ffrindiau wedi troi’n eiriau cas neu’n fudandod styfnig gyda threigl y blynyddoedd.

Synnwn i ddim na welwn ni’r Trumps a’r Clintons yn gwenu o fewn yr un  llun eto – wedi i’r Etholiad, mae’n debyg, yn arbennig os bydd rhyw elw gwleidyddol neu ariannol i’w ennill.  Ond yn y byd go iawn, mae angen mwy na hynny.  Pan fo perthynas wedi chwalu, mae angen cymod.  Er mwyn cael hwnnw, mae angen edifeirwch; ac mae angen maddeuant.  Ond cyn y ceir y pethau hynny, mae angen Efengyl; yr Efengyl sy’n ein cymodi â Duw ac yn gwneud cymod ag eraill yn bosibl.  A lle bynnag y ceir y cymod hwn trwy Iesu Grist, ceir gwir berthynas o gariad yn hytrach na gwên a geiriau ffals.

Cliciwch yma www.gronyn.org/gronyn i fynd at rifyn diweddaraf Gronyn – Dydd Sul, 28 Awst, 2016

 

Gwobrau

O’r Ewros i’r Sioe Fawr i’r Eisteddfod a’r Olympics, haf o gystadlu brwd fu hi eleni.  Dathlwyd buddugoliaethau a llwyddiannau o bob math. Fwy na thebyg fod rhai wedi cael cam.  Roedd ambell un o’r bocswyr yn Rio er     enghraifft o’r farn fod beirniaid wedi eu hamddifadu o’r cyfle i ennill medal neu ddwy.  Ond ar y cyfan, roedd y buddugwyr mae’n debyg yn deilwng iawn o’r gwahanol dlysau a medalau a chwpanau a enillwyd ganddynt.

Ym mhob un o’r meysydd, daeth y clod  yn wobr am ymdrech ac ymroddiad. Y cwbl a welsom ni oedd y perfformiad terfynol, boed gân neu ddawns neu gamp.  Ond y tu cefn i’r cyfan roedd oriau – a blynyddoedd hyd yn oed – o ymarfer a pherffeithio crefft.  Petai’r holl dlysau’n cael eu rhoi am ymdrech ac ymroddiad, byddai’r rhan fwyaf o’r cystadleuwyr yn deilwng ohonyn nhw.  Ond hanfod cystadlu wrth gwrs yw bod rhai’n dod i’r brig ac yn ennill.  Yn y pen draw felly, y rhai sy’n ennill y ras neu’n canu orau neu’n neidio bellaf sy’n cael y gwobrau.

Un o’r pethau mwyaf godidog am y Ffydd Gristnogol yw ei bod yn cynnig gwobrau i’r anhaeddiannol.  Mae’n wir fod y Beibl, wrth ein hannog i fyw’r bywyd Cristnogol, yn cymharu’r    ymdrech honno ag ymdrech yr athletwr mewn ras.  Mae’n rhaid canolbwyntio ac ymroi’n llwyr.  Ni allwn ddilyn Iesu heb roi ein holl fryd ar wneud hynny. Wedi’r cwbl, dim ond yr un sy’n gwneud hynny all ennill y wobr.

Ac eto, nid ein hymdrechion ni yw dechrau’r stori o bell ffordd, ond gras Duw, gan fod y Beibl yn dysgu na all yr un ohonom haeddu ein lle yn nheulu Duw.  Chawn ni mo’n derbyn i deulu Duw trwy ein hymdrech a’n gwaith ein hunain.  Mae’n rhaid cofio nad oes dim ond perffeithrwydd yn bodloni Duw.  Ond waeth beth ein hymdrech, waeth faint o weithredoedd a wnawn, fyddwn ni ddim yn berffaith.  Fyddwn ni ddim yn deilwng o’r wobr.

Gras sy’n dod â ni i deulu Duw, a’r gras hwn yn golygu mai’r annheilwng sy’n cael y wobr.  Ie, y rhai sydd ddim yn haeddu hynny sy’n cael eu derbyn i deulu Duw.  Y collwyr, y rhai sy’n bell o fod y gorau, y rhai nad oes gobaith iddyn nhw ddod i’r brig sy’n cael y wobr, diolch am hynny.  Oherwydd onid dyna yw pawb ohonom ni?  Rhai sy’n bell o fod yn berffaith, ac yn dangos hynny bob dydd. Ond mae gras yn newid popeth, a’r annheilwng yn cael y cyfan.

Ond beth am yr ymdrech y mae’r Beibl yn sôn amdani?  Ai diangen a diwerth yw honno?  Ddim o gwbl.  Fe ddown i mewn i deulu Duw a chael gafael ar y bywyd Cristnogol trwy ras, heb ei haeddu o gwbl.  Ond yna, wedi dod i mewn, mae’n rhaid i’r Cristion wneud pob ymdrech i fyw’r bywyd hwnnw i’r eithaf.  Mae’r ymdrech yn dangos ein diolch am gael ein derbyn yn hytrach nag yn fodd o sicrhau’r derbyniad hwnnw.

Cliciwch yma www.gronyn.org/gronyn i fynd at rifyn diweddaraf Gronyn – Dydd Sul, 21 Awst, 2016